ROZDZIAŁ 8

      Minęło kilka dni, a ja czułam się już naprawdę dobrze i cieszyłam się zbliżającymi wakacjami. Przez ostatni tydzień nie chodziłam do szkoły dzięki czemu ominęły mnie te wszystkie durne przygotowywania do balu. Musiałabym robić jakieś dekoracje, które raczej nikomu nie są potrzebne do szczęścia. I tak nie miałam zamiaru siedzieć na tym balu i się nudzić. Miałam zamiar przyjść tylko na oficjalną część i wrócić do domu.  

      Podczas przygotowywania obiadu rozmawiałam z Justinem, tak ostatnimi czasy rozmawialiśmy dość często. Tak jakby mój pobyt w szpitalu zmienił to, jak się do siebie odnosimy. Wiele razy zastanawiałam się, co on u nas w ogóle robi, przecież miał odpocząć od kariery i przypomnieć sobie jak to jest być normalnym człowiekiem, któremu nikt nie usługuje. Fakt, czasami ma zagrania, które są irytujące, ale gdy tak spędzam nim coraz więcej czasu, to zauważyłam, że naprawdę się zmienił, na lepsze.  

      Usłyszałam dzwonek do drzwi, zdziwiłam się, bo nikogo się nie spodziewałam.

-Otworzę – poinformowałam Justina.

Kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam uśmiechniętego Simona, znajomego ze szkoły. No może znajomy to za dużo powiedziane, jedyna rzecz, która nas łączy, to wspólny projekt, który kiedyś wykonywaliśmy.

-Hej – przywitał się.

-Część.

-Pewnie się zastanawiasz, co mnie do ciebie sprowadza.

-No wiesz, rzadko kiedy widzę w drzwiach kogoś ze szkoły. Coś się stało? - zapytałam.

-Mogę? - zapytał, czy może wejść, a ja niepewnie go wpuściłam. -Słyszałem, że byłaś w szpitalu. To coś poważnego? - zapytał zaniepokojony.

-Miałam wysoką gorączkę, to wszystko, teraz czuję się lepiej, nie musiałeś przychodzić tylko po to, żeby zapytać, jak się czuję. Nie musiałeś się fatygować.

-W sumie to nie tylko po to przyszedłem. Może trochę za późno, żeby o to pytać, ale czy masz już partnera na bal? Jeśli nie, byłoby mi bardzo miło gdybyś mi towarzyszyła.

-Wiesz co, bardzo chętnie bym z tobą poszła, ale nie jestem najlepszą towarzyszką. Zresztą idę tylko na część oficjalną – trudno mi było odmówić, ale gdybym z nim poszła, to męczyłabym się tylko, a on razem ze mną.

-No co ty? Naprawdę? - w jego głosie można było usłyszeć nutkę zawodu.

-Przykro mi, zresztą nawet gdybym z tobą poszła, zanudziłbyś się na śmierć.

-No cóż, szkoda, ale może innym razem – pokiwałam głową i się uśmiechnęłam. -To nie przeszkadzam ci już, bo chyba robiłaś coś w kuchni – wskazał na mój fartuszek. - Do zobaczenia – pożegnał się i ruszył w stronę drzwi.

Wróciłam do kuchni i zobaczyłam Justina stojącego przy drzwiach.

-Nieładnie podsłuchiwać – skarciłam go.

-Podobasz mu się – uśmiechnął się.

-A ty niby skąd to wiesz?

-Widziałem jak na ciebie patrzył.

-I co w związku z tym? - zapytałam unosząc brew.

-Czemu go spławiłaś?

-Nie spławiłam go, po prostu mu odmówiłam.

-Czyli go spławiłaś – stwierdził.

-Nazywaj to sobie jak chcesz – odpowiedziałam obojętnie i wróciłam do przygotowywania obiadu.

       Po zjedzonym posiłku poszłam do swojego pokoju, nie miałam nic ciekawego do roboty, więc wzięłam swojego iPoda i go włączyłam. Długo słuchałam muzyki i zastanawiałam się nad różnymi rzeczami. Zastanawiałam się nad zbliżającymi się wakacjami. Nie wiedziałam jeszcze gdzie pojadę, chciałam odwiedzić mamę, tak rzadko się widujemy, że chciałam spędzić z nią trochę czasu, zwłaszcza, że już niedługo będę miała braciszka. Cieszyłam się, że mama ułożyła sobie życie z kimś innym i jest szczęśliwa. Czasami chciałabym, żeby tata też jakoś sobie to wszystko ułożył, przecież ja nie będę z nim mieszkać do końca życia. Jednak z drugiej strony wiem, że tata wciąż czuje coś do mamy. Dziwię mu się, naprawdę mu się dziwię, minęło tyle lat, a on wciąż nie może przestać o niej myśleć. Chyba taka jest właśnie miłość, miłość której ja unikam.

       Usłyszałam pukanie do drzwi, a po chwili pojawił się w nich tata. Zdjęłam słuchawki i wyłączyłam iPoda.

-Mam coś dla ciebie.

-Dla mnie? - zapytałam zdziwiona. Tata wszedł do pokoju i usiadł obok mnie. Położył na łóżku dość duże pudełko i spojrzał na mnie niepewnie.

-Co to?

-Otwórz – zachęcił mnie.

       Niepewnie otworzyłam pudełko i zobaczyłam coś, czego nigdy bym się nie spodziewała.

-Sukienka?

-Pomyśleliśmy z mamą, że powinnaś w niej pójść na bal.

-Z mamą?

-Sam bym ci tej sukienki nie wybrał.

       Wyjęłam sukienkę z pudełka, była naprawdę śliczna. Granatowa, na ramiączkach, o prostu idealna. A na dnie kartonu leżały pudrowe buty na obcasie. Kochałam buty, wszystkie, a w tych zakochałam się od razu.  

-Nie mogę jej założyć – odwróciłam wzrok.

-Coś z nią nie tak?

-Z sukienką nie, jest piękna, ale ze mną owszem. Nie chcę żeby ktoś widział moje blizny – wyjaśniłam.

-Skarbie, przecież wiesz...

-Tato, to nie chodzi o ludzi ze szkoły, nie obchodzi mnie ich zdanie na mój temat, już nie jestem tą dziewczynką, która się wszystkim przejmuje. Tu chodzi o mnie, ja czułabym się w tej sukience. Zresztą długo na tym balu nie będę siedzieć, więc nie ma po co się stroić. Znajdę coś w szafie, coś co będzie pasowało do tych nieziemskich butów – uśmiechnęłam się.

-Ja w żaden sposób nie mam zamiaru cię zmuszać, ani przekonywać – wstał i skierował się w stronę drzwi.

-Tato – odwrócił się. - Dziękuję ci, za wszystko – uśmiechnęłam się, a on to odwzajemnił.

       Wyszedł z pokoju, a ja wróciłam do swojego poprzedniego zajęcia, czyli do słuchania muzyki. Spojrzałam na otwarte pudełko. Wyłączyłam iPoda i wstałam biorąc ze sobą sukienkę. Otworzyłam szafę i spojrzałam w lustro umieszczone po wewnętrznej stronie drzwi. Przyłożyłam do siebie sukienkę, była taka śliczna, ale zbyt krótka, żeby zakryć moją bliznę na nodze. Dlaczego coś takiego musiało spotkać właśnie mnie? Nie chciałam nikogo obwiniać, ale to wszystko jest takie żałosne. Nie mogę ubrać sukienki z powodu jakichś tam blizn. W sumie to mogłabym, ale już sobie wyobrażam te wszystkie spojrzenia.  

       Tydzień po tym, jak tata dał mi tą sukienkę, miał odbyć się bal. Przez te kilka dni normalnie chodziłam do szkoły. Na szczęście udało mi się uniknąć głupich spojrzeń i komentarzy o tym koncercie i o tym, że Bieber poprosił mnie na scenę. Ten tydzień w szkole był jednym wielkim wyścigiem. Wszyscy się gdzieś śpieszyli, na ostatnią chwilę poprawiali oceny, bo przecież na balu miały zostać rozdane świadectwa. Każdy rozmawiał o balu, na sali gimnastycznej trwały przygotowania do tego wydarzenia. Dekoracje, nagłośnienie, oświetlenie. Ostatnie poprawki przed tak ważnym wydarzeniem, które miało się odbyć właśnie dzisiaj. Chyba tylko ja byłam uosobieniem spokoju. Nie rozumiałam tego wszystkiego, tego całego szumu wokół balu, po co wszystko tak przeżywać.  

       Tego dnia dyrektor pozwolił nam wcześniej iść do domu, z czego w sumie się ucieszyłam. W spokoju wróciłam do domu, nie chciało mi się przygotowywać niczego do jedzenia, więc zamówiłam pizzę, którą dostarczono mi w bardzo szybkim tempie. Jednak nie mogłam się nią za bardzo nacieszyć, bo Bieber jakby wywąchał to, że zamówiłam pizzę.

-Ty jeszcze nie gotowa? - zapytał wchodząc do kuchni.

-Gotowa na co?

-Na bal! Nie powinnaś się szykować?

-Po pierwsze, mam jeszcze dużo czasu, a po drugie, to moja ulubiona pizza i nie chcę, żeby ktoś mi ją zjadł – spojrzałam na niego znacząco.

-Nigdy bym się nie odważył – uśmiechnął się.

-Mogę się z tobą podzielić. Częstuj się.

-Skoro nalegasz – zaśmiałam się.

       Po zjedzeniu mojego niby obiadu, poszłam do łazienki, wzięłam długą, gorącą kąpiel, dzięki czemu się odprężyłam. Jeśli mam być szczera, to nie chciałam iść na ten chory bal, ale wiedziałam, że tylko w taki sposób mogę odebrać świadectwo. Poza tym, nie miałam żadnego konkretnego powodu, żeby tam pójść i podpierać ścianę sali gimnastycznej. Zresztą uważałam, że ten bal powinien być tylko dla trzecioklasistów, to oni rozstają się z tą szkołą, a nie my – drugoklasiści. Oczywiście większość nie podziela mojego zdania, no bo która dziewczyna, nie chciałaby pochwalić się sukienką i wysokimi butami, które podkreślają długie nogi. Przecież jest to jeden ze sposobów, dzięki któremu mogą zwrócić na siebie uwagę chłopaków z trzecich klas.

       Ubrałam się w naszykowane wcześniej ciuchy, czyli spodnie, pudrowa bluzka, która nie do końca nadawała się na tego typu uroczystości, po prostu była zbyt prosta, ale ja czułam się w niej swobodnie. Do tego założyłam buty, które dostałam od ojca, zrobiłam delikatny makijaż i byłam gotowa. Przed wyjściem z pokoju, ostatni raz spojrzałam w lustro i wzięłam z łóżka swoją torbę. Powoli zeszłam po schodach i rozejrzałam się w poszukiwaniu taty. Zajrzałam do kuchni, nie było go tam, ale był Justin.

-Nie widziałeś mojego taty? - zapytałam, a on odwrócił się w moją stronę.

-Nie... - powiedział przecząco kiwając głową, dziwnie przy tym na mnie patrząc.

-Dobrze się czujesz? - zapytałam bacznie mu się przyglądając.

-Wyglądasz... wow... inaczej – powiedział zachwycony.

-Ale że źle?

-Wręcz przeciwnie – jeszcze raz zmierzył mnie wzrokiem.

-Aha – zaśmiałam się pod nosem.

Wychodząc z pomieszczenia, zauważyłam, że drzwi prowadzące na tyły domu są otwarte. Skierowałam się tam i znalazłam tatę, który siedział oparty o ścianę.

-Tato...

-Tak? - odwrócił się w moją stronę.

-Co robisz? - zapytałam siadając obok niego.

-Myślę – odpowiedział wpatrując się w jeden punkt.

-O czym?

-O tym, że moja mała córka dorasta, niedługo wyjedzie na studia i zostawi mnie samego w tym wielkim domu.

-Jak na razie to ta córka ma jeszcze rok nauki w liceum.

-To minie, nawet się nie obejrzysz, a już będziesz na studiach, potem spotkasz jakiegoś chłopaka, założysz rodzinę i zapomnisz o starym, zrzędliwym ojcu.

-Twoja wyobraźnia wybiega zbyt daleko – podsumowałam.

-Ślicznie wyglądasz – stwierdził przyglądając mi się.

-Muszę już iść – powiedziałam podnosząc się z ziemi.

-Podwieźć cię?

-Przejdę się.

       Po chwili byłam już w drodze do szkoły. Tak bardzo nie chciałam tam iść i patrzeć na tych wszystkich ludzi ubranych jak na wesele, coś takiego mnie nie ciekawiło. Dotarłam na miejsce, a wokół mnie kręciły się same pary, dziewczyny ubrane w sukienki, różnokolorowe, każda była inna, chłopcy w garniturach, których nienawidzili i najchętniej przebraliby się w dresy. Śmiało mogę powiedzieć, że wyróżniałam się i to bardzo, chyba jako jedyna dziewczyna nie miałam sukienki. Weszłam na salę gimnastyczną i zajęłam miejsce przy ścianie. Chciało mi się śmiać, kiedy zobaczyłam grupkę drugoklasistek obserwujących najstarszych chłopaków, którzy się z nich nabijali. Tacy to myślą tylko o jednym, a nastolatki, jak to nastolatki, liczą na wielką miłość.

       Niecierpliwie wyczekiwałam rozdania świadectw, chciałam już wrócić do domu, bo tylko siedziałam i się nudziłam. Kiedy nareszcie rozpoczęła się oficjalna część, nasłuchiwałam swojego nazwiska. Odebrałam świadectwo i teraz mogłam już wrócić do domu. Spojrzałam na zegarek, nie minęły nawet dwie godziny, a ja myślałam, że spędziłam tam pół wieczora.

Skierowałam się w stronę swojego domu. Jakoś nie bardzo dotarło do mnie to, że miałam wakacje. Moim pierwszym postanowieniem było to, żeby się wyspać, musiałam odpocząć, mój organizm się tego domagał.

-Hej! Ślicznotko! - usłyszałam za plecami.