ROZDZIAŁ 7

      W dniu, w którym otrzymałam wypis ze szpitala, byłam niezmiernie szczęśliwa. Dawno tak dobrze się nie czułam. Fakt, byłam jeszcze trochę osłabiona, ale to nic w porównaniu do tego, jak się czułam, gdy się tam obudziłam. Po południu przyjechał po mnie tata, strasznie się ucieszyłam na jego widok. Nie mogłam się doczekać kiedy położę się w swoim łóżku, a najbardziej nie mogłam się doczekać, kiedy zjem jakiś porządny posiłek, szpitalne jedzenie dosyć, że wygląda tak, ajakby już je ktoś jadł i oddał z powrotem, to jeszcze jest bardzo niesmaczne.  

       Byłam uradowana, kiedy siedziałam już w samochodzie i czekałam na powrót do domu. Przez całą drogę obserwowałam okolicę, jakbym próbowała przypomnieć sobie każdy, nawet najmniejszy szczegół.  

Gdy tata zaparkował na podjeździe, uśmiechnęłam się sama do siebie i otworzyłam drzwi.

-Poradzisz sobie?

-Tato, chodzić przecież potrafię – uśmiechnęłam się i wysiadłam z pojazdu.

       Chciałam wziąć torbę, ale tata wprost wyrwał mi ją z rąk i przypomniał, że jestem osłabiona i nie powinnam się przemęczać. Nie chciałam się z nim kłócić, więc szybkim krokiem ruszyłam w stronę domu. Weszłam do środka, a na moich ustach od razu pojawił się uśmiech. Pomimo tego, że nie było mnie tylko przez kilka dni, to tęskniłam za tym wszystkim.

-Nareszcie w domu – powiedziałam wchodząc do salonu i siadając na kanapie.

Zdziwiłam się, że w domu jest tak czysto, spodziewałam się raczej wszędzie walających się męskich skarpetek. Dwaj faceci w domu, sami, to trochę niebezpieczne.

-A gdzie nasz gwiazdor? - zapytałam dopiero zauważając jego nieobecność.

-Wymknął się na jakieś spotkanie. Mówił, że menager ma dla niego jakąś bardzo ważną informację.

-Aha – mruknęłam pod nosem.

-Zaraz przygotuję jakiś obiad – spojrzałam na niego przestraszona.

-Może lepiej ja to zrobię – zaproponowałam.

-Masz odpoczywać, a nie gotować.

-To chociaż będę ci po kolei mówić, co masz robić. Mam już dość tych niejadalnych, szpitalnych posiłków.

-No niech ci będzie – uśmiechnęłam się tryumfalnie.

       Po zjedzeniu w miarę smacznego obiadu, udałam się do swojego pokoju, oczy same mi się zamykały, a ja nie miałam na to żadnego wpływu. Przed położeniem się, zdążyłam jeszcze tylko wziąć prysznic, a później zasnęłam w swoim mięciutkim i cieplutkim łóżku.  

       Była noc, nie mogłam spać, zeszłam na dół, do kuchni i nalałam sobie wody do szklanki, oparłam głowę o szafkę i przymknęłam oczy. Wzięłam głęboki oddech i się odwróciłam się. Wzdrygnęłam się, gdy zauważyłam, że nie jestem tu sama.  

-Co ty tu robisz o tej porze? - zapytałam bacznie obserwując chłopaka.

-O to samo mogłabym zapytać ciebie – zajęłam miejsce przy stole obok szatyna.

-Nie mogłam spać.

-To tak jak ja, ale to był chyba błąd, że tu przyszedłem, bo teraz będziesz mnie nawiedzać we śnie – poprawiłam włosy palcami.

-Aż tak źle wyglądam? - zapytałam znając odpowiedź.

-Wręcz przeciwnie – przysunął twarz bliżej. - Uwielbiam kiedy masz nieułożone włosy, zaspane oczy i się rumienisz – założył niesforny kosmyk moich włosów za ucho i położył swoją ciepłą dłoń na moim policzku. - Jesteś po prostu piękna...

       Wypowiedział te słowa tuż przy moich ustach, a ja czując jego oddech na swojej skórze, przymknęłam oczy.

       Zapewne doszłoby do pocałunku, ale się obudziłam. Pewnie mogłabym powiedzieć, że mój sen był piękny, gdybym miała w nim pocałować żabę, która powinna zmienić się w przystojnego księcia. Jednak to nie była obrzydliwa żaba tylko Bieber. Ropuchy to on raczej nie przypomina, a księcia tym bardziej.

       Usłyszałam pukanie do drzwi, a po chwili pojawił się w nich właśnie Bieber. Z trudem powstrzymałam się, żeby nie wykrzyczeć „Znowu on!”

-Nie przeszkadzam? - zapytał niepewnie.

-Nie, wejdź – powiedziałam ze sztucznym uśmiechem i usiadłam po turecku i poklepałam miejsce obok siebie.

-Jak się czujesz? - zapytał siadając obok mnie.

-Już dobrze. Chyba powinnam ci podziękować. Gdyby nie ty, może już bym wąchała kwiatki od niewłaściwej strony – zaśmiałam się.

-Nie żartuj tak – nasze relacje wciąż były napięte, a rozmowa sztuczna jak plastik.

-A! Zapomniałabym – sięgnęłam do swojej torby stojącej obok łóżka i wyciągnęłam z niej iPoda Justina. - Dziękuję ci. Bez tego chyba zanudziłabym się na śmierć.

-Nie ma sprawy. Twój tata mówił, że byłaś na sali z jakąś dziewczyną, więc nie mogło być tak źle.

-Uwierz mi, było bardzo źle. Dosyć, że ciągle o czymś, a raczej o kimś nadawała, to jeszcze podsłuchiwała każdą moją rozmowę.

-O kim tak nadawała? - zapytał, ale domyślałam się, że zna odpowiedź.

-Zgadnij – spojrzałam na niego znacząco. -Ciągle nadawała o tym, jaki to z ciebie ideał.

-Słuchaj – szatyn momentalnie spoważniał. -Chciałem cię przeprosić, wiesz, za ten odpał z koncertem.

-Nie ma o czym mówić. Już prawie o tym zapomniałam – uśmiechnęłam się do niego i chciałam, żeby wyszło naturalnie i szczerze.

-Czyli mam rozumieć, że zawieszamy broń? - pokiwałam głową.

-Dopóki nie wywiniesz kolejnego numeru...

 -Postaram się – westchnął. -Mam coś dla ciebie – zmarszczyłam brwi, nie wiedząc o co chodzi, a wtedy           Justin wyciągnął zza pleców pudełko i mi je podał. -Słyszałem od twojego taty, że to twoje ulubione. - niepewnie otworzyłam pudełko, w którym były moje ulubione ciastka.  

-Przez cały pobyt w szpitalu śniły mi się po nocach.

      Uśmiechnęłam się szeroko, a szatyn od razu to odwzajemnił. Spięłam włosy spinką i chciałam zabrać się za smakowanie ciastek, kiedy zauważyłam, że szatyn mi się przygląda, dopiero po chwili domyśliłam się o co chodzi i szybko rozpuściłam włosy przykrywając tym samym bliznę włosami.  

-Przepraszam – powiedział zmieszany.

-Nie ma za co, czasami się zapominam i odgarniam włosy – znów chciałam wziąć jedno ciastko, ale wiedziałam, że Bieber chciałby wiedzieć skąd mam te blizny. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, nikomu wcześniej o tym nie opowiadałam, ale miałam takie dziwne uczucie, że jemu mogę zaufać. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na chłopaka. - Chcesz wiedzieć? - zapytałam.

-Jeśli nie chcesz, nie musisz mówić, nawet mnie nie znasz, a wydaje mi się, że to dla ciebie trudne przeżycie.

-Miałam osiem lat, kiedy wprowadziliśmy się do nowo wybudowanego domu, wszyscy już od dłuższego czasu tego chcieliśmy. Mijały miesiące, a my chyba byliśmy najszczęśliwszą rodziną na świecie. Co prawda mamy często nie było, bo wyjeżdżała na delegacje, ale w nowym domu do naszego życia w pewnym sensie wpadła nowa energia. Tego dnia, gdy to się wydarzyło, byłam w domu z tatą i nagle w całym domu zgasło światło, więc tata poszedł sprawdzić, co się stało. Wtedy doszło do jakiegoś zwarcia, nie wiem dokładnie, co się wydarzyło – wzięłam głęboki oddech, bo czułam, że zaczyna mi się łamać głos. -Nie pamiętam dużo, bo byłam tak przestraszona, że nie wiedziałam, co się dzieje, nie wiedziałam, co robić. Pamiętam tylko, że było mi strasznie gorąco. Paliła mi się sukienka i włosy. Potem tylko czułam, że ktoś wynosi mnie z budynku – otarłam łzy spływające po moich policzkach. -Lekarze powiedzieli, że miałam dużo szczęścia, że twarz nie jest poparzona, ale ja nie wiem, czy mam się z czego cieszyć – spuściłam głowę.

       Zapadła jedna z tych niezręcznych chwil milczenia, kiedy nikt nie wie co powiedzieć. Zaczęłam żałować, że tak się otworzyłam przed Bieberem. W sumie to mało o nim wiedziała, a nie chciałam angażować się w tę znajomość, bo tak jak wspominałam nie mam zamiaru się do nikogo przywiązywać. A przecież jeśli ktoś zna część twojej historii, to w pewnym sensie też jest jej częścią i jest jakoś z tobą związany.  

-Dobra, koniec gadania o takich przygnębiających rzeczach – powiedziałam blado się uśmiechając. - Te ciasteczka aż się proszą, żeby je zjeść – uśmiechnęłam się i ugryzłam jedno z nich.

-Dziękuję – usłyszałam z ust Biebera, spojrzałam na niego zdziwiona. - Za wszystko, za to, że traktujesz mnie jak normalnego człowieka, a nie jak dziecko specjalnej troski, rozmawiasz ze mną tak szczerze, jakbyśmy byli przyjaciółmi.

-No wiesz, nie traktuję cię wyjątkowo, bo jesteś człowiekiem, tak samo jak ja, a to, że potrafisz śpiewać i miliony nastolatek na całym świecie cię kocha nie znaczy, że ja też będę cię traktować po królewsku.

-Dziękuję.

-Oh, przestań już mi tak dziękować, wiem jestem inna niż te wszystkie dziewczyny, ja jedna nie uległam twojemu słynnemu nieodpartemu urokowi.

-Twoja szczerość mnie rozwala – uśmiechnęłam się dumnie.

-Szczerość to mój znak rozpoznawczy.

Zapadła cisza, poprawiłam się na łóżku i sięgnęłam po swój telefon leżący na szafce nocnej.

-Naprawdę mój urok na ciebie nie działa? - zapytał bacznie mi się przyglądając.

-Jaki urok? - zmarszczyłam brwi.

       Bieber spojrzał na mnie jakoś tak dziwnie. Przeszywał mnie wzrokiem i zatrzymał się na moich oczach. Dziwnie się poczułam i w sumie nie wiedziałam, co zrobić.

-I nic? - zapytał.

-Ale co?

-Nieważne – odpowiedział jakby zawiedziony. -Ty naprawdę jesteś niezwykła – nie wiedziałam, co miały oznaczać te słowa, ale nie powiem, zrobiło mi się miło.

       Była szansa, że ja i Justin...Chyba pierwszy raz pomyślałam o nim jak o Justinie, nie jak o Bieberze, zresztą nie ważne... Tak więc pomyślałam, że ja i Justin możemy się zaprzyjaźnić, chociaż może przyjaciel to za mocne słowo. Ale jestem prawie pewna tego, że możemy rozmawiać ze sobą jak normalni ludzie.  

~~~~~~~~

Myślę, że jej zachowanie trochę się wyjaśniło, jednak nie zmienia to faktu, że nie podoba mi się ten rozdział, jak i całe opowiadanie i nie mówcie mi, że jest super, bo ja wiem, że nie jest...