ROZDZIAŁ 2

     Jak w każdą sobotę, wstałam dość późno, ubrałam szlafrok, włożyłam moje cieplutkie kapcie i zeszłam do kuchni. Przy stole siedział już tata, pił kawę i czytał gazetę.
-Dzień dobry – przywitałam się.
-Dobrze, że jesteś, bo ja za chwilę wychodzę.
-Jadłeś coś w ogóle? - zapytałam bacznie mu się przyglądając.
-Nie jestem głodny. Zjem coś na mieście.
-Nie ma mowy. Nie chcesz jeść teraz, to ci zapakuję.
-Wiesz córcia, czasami zastanawiam się kto z nas jest bardziej odpowiedzialny – zaśmiałam się. Jak co dzień włączyłam radio i zabrałam się za robienie kanapek.
      Kiedy skończyłam, zapakowałam je w papier śniadaniowy, po czym przygotowałam dla siebie płatki. Usiadłam przy stole i zaczęłam jeść.
-No dobrze – ojciec spojrzał na zegarek wiszący na ścianie. Na mnie już pora – po chwili wyszedł z pomieszczenia, a kiedy usłyszałam dźwięk trzaskających drzwi, wiedziałam, że jest w drodze do pracy.
      Siedziałam jedząc posiłek, w międzyczasie przeglądałam gazetę, którą zostawił mój tata.
-Cześć – w kuchni pojawił się Bieber i od razu usiadł przy stole.
-Hej – odpowiedziałam mierząc go wzrokiem, miał na sobie tylko bokserki, chyba zbyt serio potraktował moje słowa, żeby czuł się jak u siebie w domu. Zupełnie nie krępował się tym, że siedzi w samych majtkach, obok dziewczyny, którą zna zaledwie kilka godzin.
-Co na śniadanie? - zapytał jak gdyby nigdy nic.
-To co sobie zrobisz, to będziesz jadł. To, że jesteś wielką gwiazdą i jesteś gościem, to nie znaczy, że będę ci usługiwać – spojrzał na mnie zdziwiony, pewnie spodziewał się tego, że będę wokół niego skakać i będę na każde jego zawołanie.
-Dobra, dobra. Tylko zapytałem, nie musisz się od razu tak denerwować – wstałam i odłożyłam talerz do zlewu, po czym włożyłam tam jeszcze kubek, z którego tata pił kawę. Umyłam naczynia, a wykonując tę czynność zauważyłam, że szatyn mi się przygląda. Odwróciłam się i spojrzałam na niego wypuszczając powietrze z płuc.
-Szklanki są tu, talerze w szafce obok. Płatki są tam, pieczywo tam, a mleko i reszta w lodówce – pokazywałam kolejno gdzie znajdują się te wszystkie produkty. -Mam nadzieję, że nie zdemolujesz mi kuchni.
-Postaram się – odburknął.
      Wyszłam z pomieszczenia i poszłam do swojego pokoju. Wzięłam ciuchy i skierowałam się do swojej łazienki. Ubrałam się, rozczesałam włosy i jak zwykle pozostawiłam je rozpuszczone, wróciłam do pokoju, od którego miałam zamiar zacząć sprzątanie. Włożyłam słuchawki do uszu i włączyłam odtwarzacz. Z muzyką o wiele szybciej i przyjemniej mi się sprzątało.
Kiedy starłam kurze, zabrałam się za odkurzanie. Gdy został mi tylko salon, ucieszyłam się, że tak szybko mi to poszło. W słuchawkach zabrzmiała moja ukochana piosenka, zaczęłam tańczyć i śpiewać. Wygłupiałam się dopóki piosenka się nie skończyła. Wyłączyłam odkurzacz, kiedy to zrobiłam, zauważyłam Biebera z uśmiechem na twarzy, domyśliłam się, że przez cały czas mi się przyglądał. Wyciągnęłam słuchawki z uszu i na niego spojrzałam.
-Co tak na mnie patrzysz? - zapytałam chowając odkurzacz na miejsce.
-A tak jakoś – zmieszał się i podrapał po karku. Minęłam go i chciałam iść do swojego pokoju, ale Bieber zaczął coś do mnie mówić, więc się zatrzymałam. -Swoją drogą, mogłabyś częściej sprzątać, bo miło się na ciebie patrzy, no wiesz, te twoje kocie ruchy – miałam nadzieję, że się przesłyszałam, niestety tak nie było.
      Spojrzałam mu prosto w oczy, w których zobaczyłam pewność siebie. Nie wytrzymałam i go spoliczkowałam. Miałam ochotę rzucić się na niego z pięściami, ale powstrzymałam się tylko dlatego, że ojciec by się pewnie o tym dowiedział i kazałby mi go przeprosić, a poza tym wiem, że Bieber zarabia głównie „ładną buźką”. Zdziwiła go moja reakcja, mnie w sumie też. Usłyszałam ciche „auć”, odwróciłam się i pobiegłam do swojego pokoju. Ta cała sytuacja tylko upewniła mnie w tym, że on faktycznie jest rozpieszczoną gwiazdą, zapatrzonym w siebie egoistą bez uczuć. Myśli, że jest kimś, bo nastolatki na całym świecie go uwielbiają. Mieszka u nas jeden dzień, dopiero jeden dzień, a ja mam go już po dziurki w nosie. Nie wiem czy zdołam wytrzymać cały jego pobyt.
      Popatrzyłam na zegarek, myślałam, że minęła jakaś godzina, a tak naprawdę była już czternasta. Musiałam przygotować obiad, bo tata mnie o to poprosił, a przecież pan gwiazda pewnie nie potrafi niczego sobie przygotować. Zeszłam do kuchni, po drodze minęłam salon, w którym siedział Bieber i oglądał telewizję. Do niczego innego się nie nadawał. Otworzyłam lodówkę i wyciągnęłam składniki na spagetti. Po chwili zabrałam się do pracy. Kiedy skończyłam, wyciągnęłam dwa talerze, choć zawahałam się, bo nie wiedziałam czy pan gwiazda zaszczyci mnie swoją obecnością i czy usatysfakcjonuje go zwykłe spagetti. Postanowiłam po prostu zapytać.
-Zjesz obiad ze mną, czy podać ci do pokoju? - zapytałam obojętnie, choć z nutką sarkazmu.
-Chętnie zjem z tobą – odpowiedział wstając i ruszając w moją stronę.
Wróciłam do kuchni i nałożyłam spagetti na dwa talerze, po czym usiadłam przy stole obok szatyna.
-Spagetti, moje ulubione danie – uśmiechnął się, a ja lekko się skrzywiłam. -Smacznego – powiedział, a ja wymusiłam uśmiech.
      Jedliśmy w milczeniu, słychać było tylko stukanie sztućców o talerze. Kiedy skończyłam jeść, chciałam wstać od stołu i umyć naczynia po obiedzie, jednak szatyn zatrzymał mnie łapiąc moją dłoń.
-Zaczekaj, ja pozmywam – spojrzałam na niego zdziwiona. -Chciałem ci się jakoś odwdzięczyć i cię przeprosić za moje dzisiejsze zachowanie. Wiem, że wiele osób uważa mnie za rozkapryszonego egoistę, a ty jesteś jedną z tych osób – z powrotem usiadłam na krześle. -Dlatego tu jestem, mam już dość tego, że wszyscy mnie tak postrzegają. Chcę się zmienić. Nie wiem dlaczego mieszkam akurat z wami. Równie dobrze mógłbym zamieszkać gdzieś indziej. Może nie mieszkam w hotelu tylko dlatego, że miałbym tam za wygodnie. Wszystko podane na tacy. Teraz w sumie też tak jest, ale ty nie traktujesz mnie jak wielką gwiazdę, ale jak człowieka i za to ci dziękuję – zatkało mnie. Nie wiedziałam dlaczego, ale zrobiło mi się trochę głupio. -Nasza znajomość nie zaczęła się zbyt dobrze, a nie chciałbym ciągle się z tobą kłócić. W końcu przez jakiś czas będziemy mieszkać w jednym domu. Może zacznijmy od nowa. Jestem Justin – wyciągnął do mnie dłoń, a ja byłam tym wszystkim tak skołowana, że nie wiedziałam co mam zrobić.
-Rose – uścisnęłam jego dłoń, chłopak uśmiechnął się, a ja niepewnie odpowiedziałam tym samym.
-Obiecuję, że nie będę ci wchodził w drogę.
Justin wstał, pozbierał naczynia ze stołu, włożył je do zlewu, po czym najzwyczajniej w świecie, jak normalny człowiek, zaczął zmywać. Przez to wszystko miałam mętlik w głowie. Rano odwalił taki numer, a teraz mnie przeprasza i przyznaje się do błędu.
-Przepraszam, że cię uderzyłam – wyparowałam, a Justin odwrócił się i spojrzał na mnie zdziwiony. Nie wiem, dlaczego to powiedziałam, ale najwidoczniej poczułam taką potrzebę.
-Oboje wiemy, że mi się należało. Jestem czasami zbyt pewny siebie, to wkurzające, wiem. Ale pewność siebie pozwala mi w spokoju wychodzić na scenę i po prostu śpiewać. Są też wady tego, że jestem zbyt śmiały. Dziewczyny chyba wolą trochę bardziej nieśmiałych – uśmiechnął się. - Zawsze potrafię zepsuć sobie pierwsze wrażenie – dodał. - Chciałem cię poderwać, a wyszło tak, że cię do siebie zniechęciłem – spojrzałam na niego przerażona. - Żartowałem – odetchnęłam z ulgą i zdobyłam się na uśmiech. - Mam nadzieję, że zapomnimy o początkach naszej znajomości – kiwnęłam twierdząco głową. Bieber wrócił do zmywania naczyń, a ja poszłam do swojego pokoju.

~~~~~~~~~~

Ludzie zabijcie mnie za ten rozdział...