Rozdział 1

♫

             Pewnie nie będziecie zdziwieni, gdy opowiem wam o tym, jak się czułam, gdy odebrałam ten cholerny telefon i dowiedziałam się, że moja mama nie żyje. Czułam się wtedy jak morderca, zabiłam ją, ja, jej własna córka. Miałam wyrzuty sumienia o to, że wtedy po nią zadzwoniłam, przecież rano się źle czuła, a przez telefon miała taki zaspany głos. Przecież gdybym po nią nie zadzwoniła pewnie teraz siedziałabym z nią i jadła śniadanie. Niestety tak nie jest. Właśnie siedzę przy jej grobie. Już nie mam sił na łzy, mam dość, po prostu dość. Siedzę przy jej grobie i rozpamiętuję chwile z nią spędzone, te dobre, tych złych było bardzo mało. Kochałam swoją mamę, nadal ją kocham i nie mogę uwierzyć, że nie ma jej ze mną. Nie wiem, co się ze mną stanie. Nie miałam nikogo oprócz niej, żadnej cioci, wujka, dziadkowie nie żyją, a ojciec... To długa historia, opowiem o niej później. Teraz pewnie trafię do domu dziecka, kobieta z opieki społecznej stała przy wyjściu z cmentarza i na mnie czekała, chciała mnie zabrać do bidula. Stałam się sierotą, w jednej chwili, przez własne widzimisię. Może gdybym była już pełnoletnia, wszystko wyglądałoby inaczej, może mogłabym zostać w naszym mieszkaniu i wszystko by się jakoś ułożyło, niestety ja dopiero za cztery miesiące kończyłam siedemnaście lat.

            Pożegnałam się z mamą i ruszyłam w stronę wyjścia, kobieta po czterdziestce, przy kości z okropnym makijażem czekała aż do niej dołączę. Nie wiem czy ta praca sprawiała jej przyjemność, ale ja nie mogłabym być na jej miejscu, nie mogłabym patrzeć na czyjeś nieszczęście. Byłam nieszczęśliwa i nikt nie mógł mi teraz pomóc, najlepiej by było, gdybym zniknęła na zawsze. Dzień po tym wypadku, chciałam się zabić. Siedziałam w domu pod opieką tej kobiety i płakałam przez cały dzień, nie jadłam, nie piłam, ciągle płakałam. Kiedy kobieta siedziała oglądając telewizję, wyszłam po cichu z mieszkania i skierowałam się na dach budynku. Kiedyś, przychodziłam tam z mamą, oglądałyśmy tam gwiazdy i zdarzało się, że zasypiałyśmy tam budząc się o świcie z potwornym bólem pleców. Tamtego dnia, poszłam tam, stanęłam na krawędzi i spojrzałam w dół, gdybym spadła, musieliby mnie odklejać od betonu, ponad dwadzieścia pięter to wysoko. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w niebo. Patrzyłam tak i patrzyłam, aż w końcu poczułam, że przecież ja nadal żyję, a równie dobrze mama mogła mieć ten wypadek wtedy, kiedy wracałaby ze mną do domu. Przecież ja również mogłam zginać. To właśnie ta myśl sprawiła, że cofnęłam się o krok i później kolejny. Byłam bezpieczna. Szeroko się uśmiechnęłam – pierwszy raz od tego wypadku, pierwszy raz od 18 listopada, godziny 18.13.

            Wsiadłam do samochodu pani Mary i zapięłam pasy, jechałyśmy teraz do naszego... to znaczy do mojego... do mieszkania, w którym mieszkałam kiedyś z mamą, miałam zabrać kilka drobiazgów, a później miałyśmy pojechać do sierocińca. Po wejściu do mieszkania, w mojej głowie znów pojawiło się milion wspomnień, na przykład to, kiedy spędzałyśmy razem z mamą Wigilię i omal nie spłonęłyśmy, bo mama zapomniała wyłączyć piekarnik. Całą noc wietrzyłyśmy dom, żeby pozbyć się zapachu spalenizny. Uśmiechnęłam się blado i skierowałam do swojego pokoju. Wyjęłam z szafy małą podręczną torbę i spakowałam do niej najpotrzebniejsze rzeczy, a na wierzch położyłam ramkę ze zdjęciem – zdjęciem moim i mojej mamy. Nie wiedziałam, co się stanie z resztą rzeczy, ale miałam nadzieję, że będę mogła zabrać wszystkie pamiątki i trochę więcej ubrań. Nie miałam pojęcia, jak to wszystko się teraz potoczy, wiedziałam jedno – trafię do domu dziecka, a to chyba mówi samo za siebie, byłam pewna, że nie spotka mnie tam nic dobrego i że będę nieszczęśliwa.

            Wyszłam z domu i skierowałam się do niebieskiej osobówki, w której czekała na mnie pani Mary. Kobieta spojrzała na mnie ze współczuciem po czym odjechała z podjazdu. Wpatrywałam się w widoki za szybą dopóki blondynka nie rozpoczęła rozmowy.

-Miałaś szczęście – powiedziała. - Trafisz do małego domu dziecka na obrzeżach miasta, jest tam wiele dzieci w twoim wieku, więc może łatwiej będzie ci się zaklimatyzować – kobieta starała się mówić spokojnie, jakby chciała mnie w jakiś sposób pocieszyć, ale marnie jej to wychodziło.

-Nie wiem czy to takie szczęście. Pani by chciała trafić do domu dziecka? Nawet gdyby był on najlepszy w mieście? - zapytałam zdenerwowana.

-Masz rację. Źle się wyraziłam. Przepraszam.

            Znów zaczęłam wpatrywać się w szybę. To było nawet lepsze od słuchania jej marnych pocieszeń. Będę za dziesięć minut, wciąż mam w głowie te słowa, wciąż słyszę, jak mama powtarza je zaspanym głosem. Żałuję, żałuję, że po nią zadzwoniłam. Przecież gdyby nie moja wygoda, to ona nadal by żyła. Po moim policzku spłynęła łza. Dlaczego ostatnie słowa jakie zapamiętałam to Będę za dziesięć minut, a nie Kocham cię córeczko, dlaczego?

            Miałam opowiedzieć o tym, dlaczego ojciec nie mógł się mną zaopiekować. Na jego temat wiem niewiele, tylko tyle, że mama poznała go na studiach, zakochała się i zaszła w ciążę. Ucieszyła się, że będzie miała dziecko z mężczyzną, którego kochała. Jednak on ją zostawił, zostawił ją dla innej kobiety, z którą był w tym samym czasie co z moją mamą, co więcej, również miał z nią dziecko. Mama nie chciała go znać, nie chciała jego pieniędzy, nie chciała mieć z nim żadnego kontaktu, a już na pewno nie chciała tego, żebym kiedykolwiek go spotkała. Może to i lepiej? Może faktycznie lepiej się stało, że go nigdy nie poznałam? Może to faktycznie taki gnojek, który nie był niczego wart? Ale mimo wszystko był moim ojcem... Wbrew temu wszystkiemu, chciałabym go odnaleźć, może by mi pomógł, może by mnie wziął do siebie, a ja nie musiałabym trafić do domu dziecka... Chciałabym, ale takie rzeczy zdarzały się tylko na filmach. Zresztą nie miałam niczego, żadnej wskazówki do tego, żeby go odnaleźć. Mama nie mówiła mi o niczym konkretnym, nie powiedziała mi nawet jak się nazywał. Nazwisko mam po mamie, więc to również by mi nie pomogło. Chciałam go znaleźć, ale to niemożliwe...

            Samochód się zatrzymał, a ja rozejrzałam się dookoła. Staliśmy na parkingu przed niewielkim budynkiem, w jego oknach były pozawieszane kolorowe ozdoby i budynek z zewnątrz prezentował się dość przyjaźnie, choć wiedza o tym, że to jest dom dziecka, przyprawiała mnie o dreszcze.

            Powoli wysiadłam z samochodu biorąc ze sobą swoją torbę. Ruszyłam za kobietą i po chwili byłam już przy wejściu. Mary spojrzała na mnie i chyba chciała dodać mi otuchy, bo strasznie się bałam. Weszła do środka, a ja podążyłam zaraz za nią. Snułam się jak cień, nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie zauważył. Wiedziałam, co się dzieje w domach dziecka i bałam się tego, że skoro jestem nowa, to stanę się ich nową ofiarą.

-Dzień dobry Mary – podeszła do nas niewysoka rudowłosa kobieta. Z twarzy wydawała się nawet przyjazna i miałam nadzieję, że w rzeczywistości również taka była. - Widzę, że przywiozłaś naszą nową mieszkankę – powiedziała uśmiechając się w moją stronę. Odwzajemniłam gest, głównie z grzeczności, bo nie byłam szczęśliwa, że tu trafiłam.

-Dzień dobry pani, jestem Katy Brook – przedstawiłam się.

-Wiem, wiem. Ja mam na imię Carmen, możesz zwracać się do mnie po imieniu – kobieta wciąż się uśmiechała i zaczęłam się zastanawiać, czy potrafi pokazać jakieś inne uczucie na twarzy. - Chodź za mną, przedstawię cię wszystkim – wskazała mi kierunek, w którym miałam się udać, szłam powoli w stronę jakiejś stołówki, z której dobiegał hałas. Głosy mieszały się w powietrzu i można było stwierdzić, że znajdowały się tam dzieci w różnym przedziale wiekowym. Kiedy byliśmy już blisko, kobieta jako pierwsza weszła do pomieszczenia i nagle wszyscy ucichli, po chwili dotarłam na miejsce i miałam wrażenie, że wszyscy na mnie patrzą. Bałam się na nich spojrzeć, oni byli jak stado, a ja byłam jedna. - Poznajcie Katy – Carmen mnie przedstawiła, a ja dopiero wtedy rozejrzałam się po pomieszczeniu. Znajdowało się tam około trzydzieści osób. Były tam małe dzieci po pięć lat, ale także nastolatkowie. Z jednej strony mnie to cieszyło, ale z drugiej się bałam, trochę już w życiu przeszłam i wiedziałam jacy mogą okazać się ludzie, których poznajesz. - Przyjmijcie ją ciepło.

-Oczywiście – wyrwał się jakiś mały chłopiec, który miał na oko dwanaście lat. Wszyscy się zaśmiali, a ja niepewnie posłałam wszystkim delikatny uśmiech.

-Chodź pokażę ci pokój. Clara i Nora, chodźcie z nami, Katy zamieszka z wami – ruszyłam za kobietą  w stronę korytarza, na którym było wiele drzwi. Kobieta otworzyła jedne i ruchem dłoni wskazała, żebym weszła. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, było małe, ale dość przytulne, znajdowały się tam cztery łóżka i tylko dwa miejsca były zajęte. - Wybierz sobie jedno z dwóch łóżek – poleciła mi Carmen. Od razu wybrałam to pod oknem, spodziewałam się tego, że nocami nie będę mogła spać, więc będę miała możliwość patrzenia na gwiazdy. Położyłam torbę i odwróciłam się w stronę dwóch dziewczyn, były mniej więcej w moim wieku.

-Jestem Nora – podeszła do mnie jedna z nich, była zgrabną brunetką o brązowych oczach, choć nie były one do końca brązowe, miały w sobie odcień bursztynów, była naprawdę ładna i wyglądała na miłą, ale jak wiadomo, pozory mogą mylić.

-A ja Clara– ta była zupełnym przeciwieństwem swojej koleżanki. Była długonogą blondynką o zielonych oczach, na jej twarzy widniało kilka małych piegów, nie była tak ładna jak Nora, ale nie oznaczało to, że była brzydka. Obie dziewczyny wydały mi się miłe i miałam nadzieję, że takie są w rzeczywistości.

-Rozgość się i czuj się tu jak u siebie – powiedziała jedna z nich, a ja wyczułam w jej głosie pewnego rodzaju nieszczerość.

            Zignorowałam to, nie miałam ochoty z nikim rozmawiać, a te dwie dziewczyny wcale nie musiały się stać moimi przyjaciółkami, byłam sama i było mi obojętne czy zostanie już tak na zawsze, miałam to wszystko gdzieś.

            Nastawał wieczór, siedziałam w pokoju, wpatrywałam się w niebo, które z minuty na minutę stawało się coraz ciemniejsze. Siedziałam tak i milczałam. Moich współlokatorek nie było w pokoju i może to i lepiej, potrzebowałam samotności i ciszy. Zamknęłam oczy, a po moich policzkach popłynęły łzy. Pociągnęłam nosem. Wiedziałam, że długo potrwa zanim oswoję się z tym miejscem, o ile w ogóle uda mi się tutaj normalnie funkcjonować. Miałam prawie siedemnaście lat, więc musiałam tu zostać ponad rok, czyli dopóki nie stanę się pełnoletnia.

            Kiedy usłyszałam śmiechy, otarłam łzy, żeby dziewczyny nie widziały, że wciąż nie mogę się pozbierać. Nora weszła jako pierwsza, zapaliła światła, a ja przymrużyłam oczy, gdyż zostałam nim oślepiona. Brunetka obdarzyła mnie jakby współczującym spojrzeniem i po chwili do pokoju weszła Clara, która nie miała tak przyjaznego wyrazu twarzy jak jej koleżanka.

-Masz zamiar przesiedzieć w tym pokoju cały rok? Mogłabyś już przestać się mazać – zrozumiałam jak bardzo się myliłam, myślałam, że jest miła, że obie są miłe, a teraz zaczęłam podejrzewać, że skoro jestem tu nowa, to zaczną się nade mną pastwić.

-Idziesz z nami na kolację? - zapytała brązowooka.

-Nie jestem głodna – odpowiedziałam.

-Wszyscy chcieliby bliżej cię poznać – powiedziała podchodząc bliżej. Miałam wrażenie, że Nora jest pod wpływem swojej przyjaciółki, że pod wpływem Clary staje się niemiła, a tak naprawdę to dobra dziewczyna.

-Przepraszam, ale nie jestem teraz w nastroju – spojrzałam jej w oczy.

-Rozumiem – odwróciła się i gdy zobaczyła, że w pokoju nie ma już Clary, uśmiechnęła się – nie przejmuj się nią. Ona też wiele przeszła. Miała wszystko, była na topie, a teraz trafiła tutaj – posłała mi kolejny promienny uśmiech, po czym wyszła z pomieszczenia zamykając za sobą drzwi.

            Może nie wszyscy tutaj źle mi życzą, może nie każdy jest taki jak Clara, niemiły i wredny? Może ona też wcale taka nie była? Może po prostu się bała? Może chciała się stąd jak najszybciej uwolnić? Zresztą jak każdy...

~*~

Rozdział nie zachwyca, ale to dopiero początek, już niedługo pojawi się Justin, może nawet w następnym rozdziale...

Zrobiłam zwiastun, który możecie znaleźć w zakładce na górze ;)