Rozdział 2

            Pobudka w domu dziecka wyglądała dość dziwnie, nie byłam przyzwyczajona do wrzasków małych dzieci, które biegały po korytarzu i wpadały do pokoi krzycząc „Pobudka!”, ale patrząc na moje dwie współlokatorki było to tutaj normalne. Nie powiem, że się wyspałam, bo tak nie było. Pół nocy przepłakałam, a potem ból głowy i wspomnienia uniemożliwiły mi dalszy sen. Może w sumie zdrzemnęłam się na jakąś godzinę, to i tak dobrze. Nora była dla mnie tak uprzejma, że pokazała mi łazienkę i wszędzie chodziła ze mną, co nie uszło uwadze Clary, której najwyraźniej się to nie podobało. Wykonałam poranne czynności i spojrzałam w lustro, wyglądałam jak śmierć, byłam blada, a pod moimi oczami znajdowały się ogromne wory. Nora pomogła mi to wszystko jakoś zatuszować, żebym wyglądała jak człowiek i nie wystraszyła dzieci, których przecież było tutaj pełno.

            Ruszyłyśmy na stołówkę, na której panował harmider, ale taki przyjemny. Dzieci wcale nie wyglądały na smutne, a przecież właśnie tego spodziewałam się po domu dziecka. Myślałam, że będzie tu ponuro, ale tu było jak w rodzinie, rodzinie, której ja już nie miałam, jednak jeśli było tutaj tak każdego dnia, to ja zaczęłam mieć nadzieję, że również zacznę należeć do tej wspaniałej rodziny.

-Każdy ma tutaj swoje miejsce – wyszeptała mi na ucho dziewczyna. - Możesz usiąść tutaj, obok tej dziewczynki, tutaj są dwa miejsca wolne, siedzi tu taki chłopak, ale teraz go nie ma i chyba wróci dopiero jutro – pokazała mi, gdzie mogłam usiąść, więc tak zrobiłam. Rozejrzałam się dookoła, siedziałam sama pomiędzy takimi maluchami, a osoby w moim wieku siedziały po drugiej stronie stołu. Nie przeszkadzało mi to, przecież nie potrzebowałam towarzystwa osób w moim wieku, zresztą było mi tu wszystko obojętne.

-Pomożesz mi zrobić kanapkę? – mała dziewczynka siedząca obok mnie szturchnęła mnie za rękaw. Spojrzałam w jej kierunku, miała piękne, duże, brązowe oczy. Była po prostu śliczna i na myśl, że ona też musi tu być, rozbolało mnie serce.

-Oczywiście – uśmiechnęłam się blado w jej stronę. - Jak masz na imię? - zapytałam.

-Tak jak ty – wyszczerzyła swoje malutkie ząbki.

-To stawiam, że zjadłabyś kanapkę z dżemorem – nie wiedząc czemu, nagle poprawił mi się humor. Mała Katy była prześliczna i chyba była ozdobą tego domu.

-Skąd wiedziałaś? - zapytała zaciekawiona.

-Bo ja też mam ochotę na kanapkę z dżemorem – uśmiechnęłam się, jak najbardziej szczerze.

            Zrobiłam kanapkę dla dziewczynki i dla siebie. Chyba pierwszy raz od tych kilku dni, zjadłam porządny posiłek, a wszystko dzięki tej małej Katy. Może przypominała mi ona trochę siebie z dzieciństwa? Też byłam kiedyś taka beztroska i uśmiechnięta. A ona miała tak piękny uśmiech, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam.

-Pobawisz się ze mną, jak wrócisz ze szkoły? - zapytała przypominając mi tym samym, że muszę dzisiaj iść do szkoły, na co kompletnie nie miałam ochoty.

-Oczywiście – posłałam jej promienny uśmiech.

-Będziemy jak siostry, duża Katy i mała Katy – zaśmiała się. Śmiała się tak głośno, że wszyscy spojrzeli w naszą stronę zdziwieni.

-Coś ty jej zrobiła? - odezwał się jakiś chłopiec. - Ona jeszcze nigdy się tak nie śmiała – spojrzałam na dziewczynkę, nie wyglądała na kogoś, kto rzadko się śmieje, była szczęśliwa, a przynajmniej sprawiała takie wrażenie. Nie odpowiedziałam nic na słowa chłopca, po prostu dopiłam ciepłą herbatę i wstałam od stołu, pożegnałam się z dziewczynką i poszłam do pokoju, by móc zabrać swój plecak.

*

            W szkole oczywiście nie obeszło się bez cichych szeptów za moimi plecami. Każdy patrzył na mnie jak na kogoś z obcej planety. Jedni starali się współczuć mi swoim spojrzeniem, drudzy patrzyli na mnie jak na mordercę, a inni nie zwracali na mnie większej uwagi, za co im dziękowałam. Chciałam stać się niewidzialna, nienawidziłam, kiedy wszyscy na mnie patrzyli, a oni robili to tak nachalnie  i chyba brakowało tylko tego, żeby zaczęli mnie wytykać palcami. To bolało, jak cholera...

            Usiadłam w klasie, w swojej ławce i wciąż nie mogłam opędzić się od tego okropnego uczucia, że wszyscy na mnie patrzą i szepczą za moimi plecami.

-Przykro mi – szepnęła Lisa. Obdarzyłam ją tylko spojrzeniem i nic nie odpowiedziałam.

            „Przykro mi” tego dnia słyszałam te słowa kilkadziesiąt razy i nie wiem czy mówili to szczerze, czy po to, żeby jeszcze bardziej mnie zdołować. Po jakimś czasie nie mogłam już tego wytrzymać. Przerwy przesiadywałam w toalecie, żeby uniknąć ciekawskich i wścibskich spojrzeń, które zaczynały doprowadzać mnie do szału. Nie wiedziałam, czy będę w stanie wytrzymać dłużej te wszystkie spojrzenia. To był dopiero pierwszy dzień tej całej udręki, a co będzie dalej? Mogłam mieć jedynie nadzieję, że z czasem zainteresowanie moją osobą się zmniejszy... Mogłam liczyć, że znajdą sobie inną sensację, inną ofiarę.

*

            Po zakończonych zajęciach musiałam wrócić do domu... nie do swojego domu, do domy dziecka, do sierocińca. Przez myśl przeszła mi myśl, żeby stamtąd uciec, ale czy był tego sens? Teraz na pewno nie. Wiedziałam, że długo tam nie wytrzymam, ale jak na razie nie miałam żadnego planu, nie miałam gdzie się podziać, więc musiałam wrócić do sierocińca, choć wcale mi się to nie uśmiechało.

            Weszłam do budynku, rozebrałam się i poszłam do pokoju, żeby zostawić tam swoją torbę. Niestety była tam Clara. Podeszłam do swojego łóżka i co mnie zdziwiło, leżała na nim moja torba, a moje ciuchy były z niej powyjmowane i porozrzucane po łóżku. Domyślałam się, czyja to sprawka, nie miałam zamiaru robić awantury, bo wiedziałam, że to i tak nic nie da, wolałam jednak grzecznie o wszystko zapytać.

-Nie wiesz przypadkiem, kto grzebał w moich rzeczach? - zapytałam najmilej jak potrafiłam.

-Jakby ci to powiedzieć... Musiałam sprawdzić, czy masz tam coś fajnego – powiedziała to tak spokojnie z chytrym uśmiechem na twarzy.

-To na drugi raz uszanuj moją prywatność – powiedziałam cicho.

-Słucham? - zapytała jakby nie dowierzała w to, co przed chwilą powiedziałam.

-Szanuj moją prywatność – powtórzyłam odwracając się w jej stronę. Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że dziewczyna stoi tuż za mną.

-Nie pozwalaj sobie. Jesteś tu nowa. Jeszcze nie poznałaś tutejszych praw? To radzę ci nadrobi zaległości, bo możesz się zdziwić i zawieść...

            Nie odezwałam się, posprzątałam wszystkie swoje rzeczy i poukładałam je tak, jak były. Nie zwracałam uwagi na obecność Clary, która przyglądała mi się tak, jakby chciała zrobić to samo, co zrobiła pod moją nieobecność. Nie podobało mi się to, że zachowywała się tak bezczelnie. Żałowałam, że nie było jeszcze Nory, ona była zupełnie inna. Nie zwracając uwagi na brunetkę, poszłam do jadalni, zjadłam obiad przy stole, przy którym siedziało tylko kilka osób, domyślałam się tego, że każdy wraca o innej porze ze szkoły. W sumie to nie byłam głodna i tylko trochę podzióbałam widelcem. Usłyszałam śmiech małej Katy, wbiegła do stołówki i przytuliła się do moich pleców.

-Tęskniłam za tobą – wykrzyczała, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. - Obiecałaś, że się ze mną pobawisz – wyszeptała.

-Obiecałam i tak zrobię – odpowiedziałam wstając. Złapałam dziewczynkę za rączkę i ta zaprowadziła mnie na świetlicę, gdzie bawiły się same takie dzieci jak ona, niektóre były starsze.

            Katy wciąż się uśmiechała, mówiła mi, co mam robić, a ja wykonywałam jej polecenia. Miło było mi patrzeć na radość małego szkraba, który pewnie przeszedł nie mniej ode mnie, o ile nie więcej. Tak jak już mówiłam, dziewczynka była prześliczna. Nie mogłam przestać się uśmiechać, gdy na nią patrzyłam. Może to ona była powodem, dla którego wciąż tam byłam, dla którego nie uciekłam, a co ważniejsze, była powodem, dla którego ze sobą nie skończyłam.

-Niedługo wróci mój brat – oznajmiła mi. - To znaczy... On nie jest moim bratem, ale kocham go jak brata i nawet jestem do niego podobna – powiedziała uśmiechając się słodko. - Spodobasz mu się i na pewno go polubisz, bo on już taki jest, jego wszyscy lubią – powiedziała.

-W takim razie nie mogę się doczekać, kiedy go poznam – powiedziałam odkładając zabawkę.

-Dlaczego ciągle jesteś smutna? - zapytała mnie. - Nie musisz być, przecież nie jesteś tutaj sama – powiedziała przytulając się do mnie.

-Nie jestem smutna – zaprzeczyłam. - Po prostu... - nie mogłam skończyć, bo dziewczynka nagle głośno pisnęła.

-Justin! - oderwała się ode mnie, po czym pobiegła w stronę, jak się domyślałam  jakiegoś chłopaka...

            W pomieszczeniu pojawił się chłopak, wysoki i w sumie mogłabym powiedzieć, że był przystojny, wyglądał na dorosłego, ale skoro tu mieszkał to wskazywało na to, że jeszcze nie osiągnął pełnoletności. W jednej chwili poczułam się obco, każdy był tutaj znany, każdy zdążył się już z kimś zaprzyjaźnij, a ja? Ja nie znałam tu nikogo oprócz małej Katy, Nory i Clary, która na dodatek mnie nienawidziła. Wiedziałam, że przez to całe zdarzenie, będę sama, zdawałam sobie z tego sprawę, ale nie podejrzewałam, że będę to odczuwać tak boleśnie, myślałam, że z czasem wszystko się ułoży, ale teraz zaczynam w to wątpić. Może gdy minie więcej czasu... Tak podpowiadał mi głos w mojej głowie. Ale ja nie mogłam czekać. Potrzebowałam kogoś bliskiego, kogoś, kto mi pomoże się z tego podnieść, ale chyba bałam się zaufać komukolwiek, bałam się, że znów stracę najbliższą mi osobę.

            Nawet nie zauważyłam, kiedy po moim policzku spłynęła łza, szybko ją otarłam i wstałam ze swojego miejsca z zamiarem pójścia do swojego pokoju. Chciałam być sama, chciałam  przyzwyczajać się do tego uczucia.

-Katy, poczekaj, chciałam, żebyś poznała Justina – dziewczynka złapała mnie za rękę, była szczęśliwa, że miała przy sobie brata, który wcale nim nie był, ale tak się z nim związała, że zaczęła tak o nim sadzić. Nie mogłam jej odmówić, musiałam zostać, choć przez chwilę. Podeszłam do chłopaka i spojrzałam na niego przelotnie, nie chciałam, żeby zauważył, że płakałam.

-Justin to jest Katy – podałam chłopakowi dłoń i dopiero teraz dokładnie przyjrzałam się jego twarzy. Idealne rysy, brązowe oczy, choć mogłabym powiedzieć więcej o ich kolorze, były niespotykane, a ich odcień sprawiał, że zrobiło mi się cieplej, no i ten śnieżnobiały uśmiech, który gdy tylko spojrzeliśmy sobie w oczy, nagle zniknął. Chłopak wpatrywał się we mnie, jakby doszukiwał się jakichś defektów, albo czegoś, co sprawiało, że kogoś mu przypominałam.

-Miło mi cię poznać – uśmiechnęłam się i puściłam jego dłoń, którą i tak zbyt długo ściskałam.

-Mówiłam, że cię polubi – wyszeptała dziewczynka.

-Pójdę już do siebie, zobaczymy się jutro na śniadaniu – posłałam jej uśmiech, po czym ucałowałam czubek jej głowy i skierowałam się do swojego pokoju. 

~*~

Wypalam się. Tracę wenę. I stwierdzam, że nie umiem pisać. Z wiekiem mój talent znika, talent, którego nie ma... 

Moje GG: 42378899

TT: belieber_katy06